Luciano Cecchinel
Tanti ani indrio su la strada par Tóvena
mi e ’n pore to?at de cro?èra
drioghe le stele via là sora Nàdega,
lumin alti e deboi de zera.
La cantéa sote le siole la jara,
al fret al strendéa fin tel médol,
sote sòn de luna la strada ciara
la paréa na scòrza de brédol.
Fursi era l’ultima sera de l’an
e tórgoi de most dolz e pesa,
ingrumadi te ’n sònc calt fa ’n pastran
se ’ndéa par la strada revèsa
par rame vèce che no le véa màntega
a dir de i concòi dà de fèr
e te ’n pensar fis e scur come rédega
l’ora l’era ’n pon de solèr
e cusì bèla ogni to?a e pò mèstega
dopo, che in tra gatoi de sòn,
su da drio ’l zendre postèrno de Nàdega
se ’ndéa in contra i crep del valon
la ’ndé che era ’l fien biondo de quela
co i òci fa de viole smaride
e che lu l’oléa cior do fa na stela
sote quel’altre incrudelide.
Ma lu l’à catà an poc dopo na stròlega
e mi ò sentist al cor stret de scaje
cusì lontan da le stele de Nàdega,
inzepedì fa ’n pez cuèrt de gaje.
E dès no sò pròprio pi gnanca mi
ndé che ’l sie ’l to?at cet de lora,
fursi a stròz che ’l se reòlta stremì
o che ’l bef mael fa na lora,
fursi che ’l dròn col most calt te la mènt
cròt de fret, de brò?a e de scragna…
e ogni di ’n poc de pi, fa fun tel vènt,
ti pòre nòt, tu te sparpagna
ma su le òlte galive e le stale
de quela nòt tèndra de Tóvena
veja débole tante àgreme dale
da su sora i pra jerti de Nàdega.
da Al tràgol jért
Condividi:
