Luciano Cecchinel

Débol l’é ’l parfun de la rò?a salvàrega
– la lo cuna fursi l’aria del bòsc –
che sol le sgnare che ’l jaz l’à secà
pol sentir.
Sutil fa i so aghi al saor
de la baleta blu del denéver
– al la à inzucherada ’l nef de la nòt –
che solche i dènt che la fan la à ligà
pol sajar.
Mone?in al fiòc del su?inèr
– al fa gate zigagno,
pedin balerin del ciaro vivo –
che sol i det che la fadiga freda à rostì
pol proar.
Fin l’è ’l nef ingelà
– al lo leva sote ’l zelèste ’l pra alt,
color de ale sdefade tel sol –
che sol i òci che ’l scur l’à inorbì
i pol véder.
Lidier al susuro del fastuc in tel vènt
– imiserì ’l trema tel velo del sol –
che sol le reje che la sòn la à cetà
pol scoltar.
da Al tràgol jért