Ivan Crico
Da “Maitàni”
I croti rivai grisi e le brule
fin onde che riva ’l vardar e ’l vént
s’ciarindo al rispiro. Lori vìa
de pòc, garzoni che i zuga, un laz
de criùra l’àqua che la se strenze
torno le cavìce. Luse de robe
che se sta scalumar senza savér dir.
Che se dise de védar e l’é ’l suvignir
lontan noma che de la corantìa
che le péla. Me ziro, ’nciodà como
se calchidun ’l varìe de vignir ’ncora
o noma che ’l pòlvar fìn, che ’l se spande
pa’i trozeti, de ’na lienda de fòie.
L’erba cragnosa de sabion e un fort
sdrondenar che ’l vien dogna de lavìa.
Al va fruà de lontaneze ’l tren senza
gnissun cun sì (l’ùltima luse, rossa
del sol, remandada sui véri de striche
de àuti vòidi) sora le sine negre
romai fra i còdui de òi e unbrìa.
Condividi:
