Ivan Crico
Da “Maitàni”
A pian como ’l mar che ’l ghe fa azét
ta i sabioni negri, ploci ai vanzuni
dei àrbui sbregadi in ta l’ora senza
vita te conte, ta la lama ’ncantada
del sol in fra i scalini ’npolvaradi
e i cundumìni, de chi che te ere
co te passée a qua le to zornade,
le to vacanze t’un tenp senza fìn.
Ramazi grandi de talpon che a pian
i sparìa ta ’l fundi, ta le masanéte
morte, bianchize roste sfiliose
de sbréndui de sporte como àleghe
de ziruloide moéste de la corantìa.
Drento ’l sabion fracà al rispiro
de un ’nsonio se levéa contra ’l biau
sbianzigà del mar: passéuo senza
védarte se ’l pòlvar che ’l coerzéa
i passi l’era ’l tenp che ’l te spartisse
de chi che te ere par éssar la piova
che la stòrze le urtighe, la diulida
ciara de le montagne de matìna.
Condividi:
