Da “Maitàni”
A pian como ’l mar che ’l ghe fa azét
ta i sabioni negri, ploci ai vanzuni
dei àrbui sbregadi in ta l’ora senza
vita te conte, ta la lama ’ncantada
del sol in fra i scalini ’npolvaradi
e i cundumìni, de chi che te ere
co te passée a qua le to zornade,
le to vacanze t’un tenp senza fìn.
Ramazi grandi de talpon che a pian
i sparìa ta ’l fundi, ta le masanéte
morte, bianchize roste sfiliose
de sbréndui de sporte como àleghe
de ziruloide moéste de la corantìa.
Drento ’l sabion fracà al rispiro
de un ’nsonio se levéa contra ’l biau
sbianzigà del mar: passéuo senza
védarte se ’l pòlvar che ’l coerzéa
i passi l’era ’l tenp che ’l te spartisse
de chi che te ere par éssar la piova
che la stòrze le urtighe, la diulida
ciara de le montagne de matìna.

Dal libro “Piture” del 1997
Al sgorl dei sbiri cuntìneva l’unbrìa
de le robe che le me passa oltra
senza catar un prinzìpio o ‘na fìn;
óse che le é antre óse ‘ncora
e talpe de ciaro ta midài de neve.
Como scanpadi del flis’co nét del tenp,
réfui i mena remandi de vite
cussì desmentegade de éssar nostre,
fiuridure bianche de russa ta la zita
mai ‘nbunida corantìa de le sasòn.

Da “Maitàni”
Al biau in alt ’ncora.
Al se fa lògo
(ta vardadure’ncrosade e l’unbrìa
sul bianc ordenario dei musi ta ’l mur
de quadréi) ’ncontraghe de ti e resta
ta ’l fundi, ta ’l fundi de la muzìla
verda dei oci, ’na voida diulida
de levada…
De fora – ta ’l sol madur
de otòbar – al pegro lustro caligo
dei àrbui. Oro ’nfraidì de le fòie
che ’l me speta e che ’l me para vìa.

Da “Maitàni”
Quel che l’é sta e ’l resta ta ’l saldàn
al à la òse russida de le piante
de foiarola ta’l oro sbechetà
dei sfondri. Al sol in ta ’l bianc
dei mantii distiradi ta le trinzee
doventade un giaron de pòlvar
e vididulazi, gatìuni intrigosi
de russe. In fra i antri che no i sa
cossa che vol dir ’l to zirarte, l’onda
che la me conta de le note dei negri
cavéi sgardufadi. Al rispiro cuiét,
là che ciapa sàcuma l’oro intristulì
de la gràia disérta, drento t’un zito
’ndò che se vémo ’ncantà par senpre.

Da “Maitàni”
I croti rivai grisi e le brule
fin onde che riva ’l vardar e ’l vént
s’ciarindo al rispiro. Lori vìa
de pòc, garzoni che i zuga, un laz
de criùra l’àqua che la se strenze
torno le cavìce. Luse de robe
che se sta scalumar senza savér dir.
Che se dise de védar e l’é ’l suvignir
lontan noma che de la corantìa
che le péla. Me ziro, ’nciodà como
se calchidun ’l varìe de vignir ’ncora
o noma che ’l pòlvar fìn, che ’l se spande
pa’i trozeti, de ’na lienda de fòie.
L’erba cragnosa de sabion e un fort
sdrondenar che ’l vien dogna de lavìa.
Al va fruà de lontaneze ’l tren senza
gnissun cun sì (l’ùltima luse, rossa
del sol, remandada sui véri de striche
de àuti vòidi) sora le sine negre
romai fra i còdui de òi e unbrìa.

Dal libro “Piture” del 1997
Par giaroni ciari de gnente me ‘nvïo,
loghi de disért spiandor, onde che ‘l còdul
al se frua saldo ‘nzeà de ziti. Al vént
de boi se ‘ndulzisse cu’l udor fiéul
dei pirantoni; là in cau, smagnada
del ciaro, zente foresta la polsa
zidìna, senza spetar. Del desmentegarme
al me recordo de nóu al se ànema
cui lusori che in alt – virtindo del burlaz –
i se ‘npïa ta le ponte, contra al biau nét.

Da “Maitàni”
Scoltando i parlari de la criùra
’ndar su pa’le vene dei garòfui.
Ta l’ùltima ora del dì, la prima
che la lastra del scur, plozcando
zélare, le strica le còcule
de l’insonio. Fros’chi lustri
de vìvar spetà turzulando cu ’l folc
de most del mese ’ncantà ta la néta
pàlpiera dei véri…
Se slarga, caséi
de unbrìe i ani, la talpada de luse
che te imàzina: vént
– che par un àtin de sabion te rive
ti – de culì saldo sbregà, pelando
al vòido che l’é drìo desfantarse
sora ’l crét de la to nomenanza.

Da “Maitàni”
Al prufìl negro in ta l’unbrìa
de màce e de pignari. La strada
de giara, disparì suvignìr ta i fii
e la piéra rùzena de antre sère
dès che ’l scur al torna al vardar
l’aria, sufiada dei filari, de chi
che ’l resta ’ncora ’na dimanda
lassada a mezo, spìn ta ’l fundi
de le zornade, firida o pòlvar
che ’l se leva e che la man zunba
zélar, senza scanpi, se la ghe va
dogna. Lontan, un siséu sìdevo
de àuti. Al zércio che ’l dessegna
ta la pradarìa ’l faro del rioporto.
Como par travers de un véro
sbregà, i pichi biavi e lìnpedi
su la calzìna de l’anconeta sul mur
’ndà zò, vért sul turchìn più nét
de l’istà che ’l me vedéa disparir,
te vardo. ’Nciodada. De lai cignindo
la bicicheta lustra. Ta la piria a ou
de ànbro oltra l’unbrìa spignotada
de le màce crissude longo ’l trozo.

Da “Maitàni”
Maitàni. Comódo cuntìneve spize lanpe
de l’aiarìn de l’unbrìa scorlade. Ta le are
zaromai snegrade che le mena ai trozi
secreti ‘ncontraghe al colfo, ta l’avért
de sì. A là. In cau. Onde destudar cun mi
‘l me scur. Mudar in voido, sfiurir la luse.
Ta la me ose levarse al ziel de oni ose.