‘U poeta non rida…

Achille Curcio

Achille Curcio

 

’U poeta non rida:
guarda e ciangia
si ncuntra nu guagliuna gialinusu,
chi va stendendu ’a manu virgognusu
mu ricogghia nu signu, na carizza.
Cu nu cora mpuciutu d’amarizza
ciangia e guarda
facci, senza culura, arrepicchiati
comu vecchi damaschi,
de mammi chi nt’o chiantu
strudiru l’occhi stanchi,
perciati de nu lampu de lupara.
’U poeta non rida e resta sulu
mu guarda e pemmu senta
’u tempu, chi leggeru
trasa pe ogni casa,
striscia supra ogni cosa
e, senza ’u ti nd’adduni,
t’arrobba nu suspiru, na jornata.
’U poeta capiscia ca nt’o mundu
’a vita è sulu sonnu:
nu sonnu a voti longu,
e a voti curtu e amaru
chi poi diventa eternu.
Poi ’a sira, quandu ’a genta
si jetta, scamazzata d’a fatica,
mu procura ’e riposu nu tornisa,
’u poeta s’affaccia a la finestra
e vida ca nt’o celu
cumpara ancora ’a luna,
’a stessa luna antica,
vecchia guardiana amica
de tutta sta miseria.
All’arva supra i hjuri
poi trova l’acquazzina:
lacrimi de sta luna
chi, guardandu sta terra,
addhucia ’a notta e ciangia:
comu fannu i poeti pe campara.
dal volume ’U poeta non rida (2005)