Achille Curcio
Quandu cridìa c’a vita
m’avìa dunatu tuttu
e, rassignatu e stancu,
jia guardandu a ponenta
duva coddhava ’u sula;
quandu mancu ’u penzeri
mi portava mu viju
surgira n’arva ducia;
quandu sentìa d’o cora
’u vattitu ammusciatu,
e ’u sangu nte li vini
caminara arrahatu;
quandu vitti ca l’uri
stavanu ormai strudendu
’a candila de’ jorni,
e ’u sonnu cominciava
m’annega ogni desiju;
tandu, vestutu d’oru,
arrivasti nt’a casa
dassandu fora ’a porta
l’ali d’o paradisu.
Abboluni scindendu
arrobbasti a li stiddhi
’a lucia cchiù lucenta.
Era tantu chi stancu
aspettava nu signu:
nu signu ’e l’atru mundu
m’allevitava ’a fida
chi nt’o cora ammancava.
D’o celu ammenzu nenta
calasti ’u mi cunzuli:
mu mustri a chista terra,
affucata nte’ guerri,
comu n’angiulu rida
e comu l’innocenza
fa tornara ziteddhu
nu vecchiu fattu nunnu:
nu vecchiu chi si specchia
nte l’occhi toi lucenti,
puzzu d’amuri e pacia.
Appena tu arrivasti
supra stu cora stancu
catta l’arcubalenu:
ncatturavi a lu lazzu
i mari, e ’i tinni stritti
nte’ mani ntinagghiati.
Ncatturavi lu celu
e nda fici na cupula
mu sta supra de tia
quandu dormi squitatu.
Si’ nu mara d’amuri,
ed io sugnu na praia,
duva l’unda tua ducia,
sbattendu, va cantandu
na canzuma de gioia.
St’occhi mei mo su’ sazi,
sazi d’amuri e lucia.
dal volume ’U poeta non rida (2005)