L’ avia dassatu mu arripezza ‘a luna

Achille Curcio

Achille Curcio

 

Quantu negghia mi scinda dintra l’occhi
e chi vunnu gravusu
ogni vota chi sagghiu a lu paisa,
e tornu m’accumpagnu
n’ amicu chi ncignau n’atru caminu.
Puru oja, chi tornavi,
’e sutta i castagnari d’o Catusu
si divaca nu hjarvu de jinostra
e para ’u Corpus Domini nt’a strata.
Nt’o voscu de’ penzeri,
duva l’anima mia trova ricettu,
avìa dassatu nu cumpagnu ’e scola
mu ruppa c’u clarinu
nu silenziu de pacia senza fina.
L’avìa dassatu ’u guarda
i basuli de’ strati d’o paisa,
mu tena ammasunati li lucerti
chi aviamu de nchiaccara a Passuliddhi;
l’avìa dassatu ’u cunta a notta i stiddhi
chi cumparianu ’e supra na vineddha.
L’avìa dassatu m’arripezza ’a luna
si si sciancava supra i castagnari;
l’avìa dassatu tuttu nu passatu
chi mi serva mu campu nte’ penzeri,
o quandu ccà tornava
vestutu ’e foresteri.
Sta processiona d’oja
’u porta ’u si riposa a li Cuturi,
duva i cipressi paranu pinneddhi
chi pittanu nt’o celu
quatri de paradisu.
Tu, chi arrivavi primu
quandu jiamu scappandu pe li strati,
vincisti puru mò ch’eri malatu:
fujisti comu ’u ventu nte nu lampu
dassandu a mia sturdutu
fora d’o campusantu.
dal volume ’U poeta non rida (2005)